Wystawę „Po śmierci ku słońcu. Cmentarzyska ciałopalne z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza” otwarto w Muzeum w Radomiu. Zobaczcie zdjęcia

Wystawa pokazuje zwyczaje związane z obrzędowością pogrzebową społeczności epoki brązu i wczesnej epoki żelaza, zamieszkujących w dorzeczu Pilicy, Radomki i Mlecznej. Jest też przypomnieniem osiągnięć radomskiej archeologii. Zorganizowana została w ramach obchodów 100-lecia Muzeum imienia Jacka Malczewskiego.

Wernisaż miał miejsce w salach "podziemnych" muzeum, w których przybyłych powitali Adam Duszyk, zastępca dyrektora Muzeum imienia Jacka Malczewskiego oraz kuratorki wystawy: Katarzyna Stańczuk i Dorota Pogodzińska.

Gośćmi specjalnymi wernisażu były Julita Twardowska i Anna Twardowska, żona i córka Wojciecha Twardowskiego, wieloletniego pracownika radomskiego muzeum i zarazem wybitnego archeologa.

Witając obie panie dyrektor Duszyk podkreślił, że wystawa ma przybliżyć postać Wojciecha Twardowskiego, a efekty jego pracy są prezentowane na tej wystawie.

Zwracając się do pań kuratorek i dziękując za przygotowanie ekspozycji dyrektor Duszyk dodał, że archeologia jest wyjątkowo cennym działem naszego muzeum. Jedynym, który prowadzi badania naukowe.

– Wydaje się, że badania archeologiczne pozwalają nam odkrywać kulturę materialną. Wystawa, którą dziś otwieramy udowadnia jednak, że archeolodzy mogą też dużo powiedzieć na temat duchowości. Na wystawie pokazujemy prace współczesnej załogi, ale także najwybitniejszych archeologów, którzy kiedyś pracowali w naszej instytucji, chcieliśmy zatem przybliżyć postać i dokonania Wojciecha Twardowskiego, jednego z najwybitniejszych radomskich archeologów – podsumował Adam Duszyk.

Wystawa, jak mówiły jej kuratorki, jest próbą ukazania zwyczajów związanych z obrzędowością pogrzebową społeczności epoki brązu i wczesnej epoki żelaza zamieszkujących obszary w dorzeczu Pilicy, Radomki i Mlecznej.

Na terenie międzyrzecza Wisły, Pilicy i Iłżanki odkryto dużą ilość cmentarzysk ciałopalnych pochodzących z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Niestety większość z nich została rozpoznana jedynie powierzchniowo, inne badano ratowniczo odsłaniając pojedyncze groby. Inaczej jest z cmentarzyskiem kultury łużyckiej w Treście Rządowej i Radomiu - Wośnikach oraz cmentarzyskiem kultury pomorskiej w Gulinie Młynie. Te zostały gruntownie przebadane i opracowane, a efekt badań zawarty jest w trzech monografiach. I właśnie te trzy największe na ziemi radomskiej cmentarzyska zostały pokazane na wystawie.

Cmentarzyska prezentowane są przede wszystkim poprzez różne formy naczyń, w których byli pochowani mieszkańcy tych terenów. Kiedyś ta kultura tak wyglądała, że ciałopalenie było jedną z podstawowych form pochówku.

Analizując kopalne ślady dawnych wspólnot przedpiśmiennych, można uchwycić jedynie fragment tych tradycji sprowadzający się właściwie do ostatniego etapu pogrzebu, mianowicie do złożenia szczątków w grobie. Obrzędowość pogrzebowa to zjawisko uniwersalnej odpowiedzi ludzi wobec kresu życia. U podstaw tych działań znajdują się dwa ambiwalentne pragnienia: z jednej strony chęć podtrzymania więzi i zatrzymania zmarłego, zaś z drugiej dążenie do uwolnienia się od niego.

Wernisaż zakończyło oprowadzenie kuratorskie. Licznie przybyli goście skorzystali z okazji i zadawali wiele szczegółowych pytań dotyczących eksponatów, ale również związanych z nimi obyczajów naszych przodków, zamieszkujących te tereny.

Wystawa będzie czynna do 31 sierpnia.

Zobacz także: